Tuż przed ostatnią odsłoną

Jamie Carragher przygotowuje się do swojego 737. i zarazem ostatniego występu. Jednak ogień w jego sercu płonie tak samo, jak dawniej. Jeśli jest coś, co może podsumować karierę Carraghera w Liverpoolu, to musi być to niezaspokojony apetyt, by dać z siebie wszystko na boisku. Stało się to oczywiste szesnaście lat temu, kiedy po 22 sekundach swego debiutu, otrzymał kartkę za faul na Andy'm Townsendzie. Sześć lat temu mogli się o tym przekonać wszyscy na Ewood Park, kiedy próbował grać ze złamaną nogą, zanim zdruzgotane kości zadecydowały inaczej.

Ten apetyt przeszedł do legendy w 2005 roku, kiedy Carraggher zignorował skurcz, by w wyjątkowych okolicznościach pomóc Liverpoolowi w zdobyciu piątego Pucharu Europy, w meczu przeciwko AC Milan. Prawdopodobnie jednak najbardziej znaczące będzie to, że owo pragnienie będzie tak samo żywe jutro, jak podczas pierwszego występu.

Ciężko stwierdzić, kto zasługuje na większe współczucie – piłki do squasha, na których były obrońca reprezentacji Anglii będzie wyładowywał swoją frustrację, czy Brendan Rodgers, menadżer Liverpoolu, dla którego wielkim wyzwaniem będzie znalezienie jego następcy. „Powodzenia” – powiedział ostatnio Steven Gerrard, a wczoraj Ian Ayre, dyrektor zarządzający, dodał: „Można zastąpić osobę na pozycji, ale nie można zastąpić osoby”.

Liverpool ma na oku kilku obrońców: Tiago Iloriego ze Sportingu Lizbona, Toby'ego Alderweirelda z Ajaxu i Kyriakosa Papadopulosa z Schalke, którzy są przedmiotem rozważań. Biorąc jednak pod uwagę to, że Rodgers przyznał, iż Carragher jest nie do zastąpienia, wyzwanie, by znaleźć kogoś na jego miejsce, jest poważne.

– Kocham grać w piłkę, ale teraz czekam na koniec. Myślę, że to dlatego, że to nie była nagła decyzja. Moja żona i rodzina wiedzą od jakiegoś czasu, więc czekamy na ten moment, aż będziemy mogli zająć się innymi rzeczami. Za dwanaście miesięcy mogę pomyśleć: „Jeszcze się nie zatrzymałem, jeszcze niczego mi nie brakuje” – jeśli wiecie, o co mi chodzi. I chcę żeby tak było.

– Chcę robić coś innego, tak, żebym za tym [futbolem] tęsknił, albo nie. Jeśli będę, to zachęci mnie to, by wziąć się za siebie i wrócić do formy. Ale możliwe, że nie będę i wtedy pomyślę: Wspaniale, lubię robić to, co robię, moje świetne życie, to, że mam więcej czasu, to że mogę robić coś innego. Czekam, żeby zobaczyć jak to się poukłada.

– Nie nadaje się do tego – powiedział Carragher – Nie jestem osobą, która to lubi, ale tak będzie, prawda? Po prostu nie chcę, by to przysłoniło mecz. Chcę, żeby poszedł on gładko, a jeśli tak się nie stanie, będę po nim wkurzony.

To ma być najbardziej wzruszający moment w karierze Carraghera, ale on bardzo szybko pokazuje, że nie łapie się na to. Ale czy może być inaczej po całym życiu rywalizacji i zwyciężania?

Jedyny raz, kiedy Carragher mógł poczuć smak życia bez futbolu miał miejsce wtedy, gdy kurował się po złamaniu nogi. No, prawie. Bo naprawdę to nie mógł trzymać się z daleka. Odbył więc wycieczkę na Riverside Stadium, a tam, w sektorze gości, poddpierał się kulami, by móc obejrzeć Liverpool grający z Middlesbrough

Jak reszta podróżujących fanów, przeżywał każde kopnięcie. W ten sposób pasja, która zawsze charakteryzowała jego występy na boisku, objawiła się na trybunach. Odejście na emeryturę z pewnością przyniesie serie powtórek na innych stadionach, jak kraj długi i szeroki.

Niewielu zaangażowało się w piłkę tak bardzo, jak Carragher. Prawdopodobnie będzie go brakować bardziej, niż on sam zdaje sobie z tego sprawę.

Tak samo będzie brakować jego talentu – co do tego nie ma wątpliwości.

Tony Barrett

WZLOTY I UPADKI

Styczeń 1997 – Podczas ligowego spotkania z Aston Villą Carraggher strzela głową w pierwszym występie na Anfield.

Kwiecień 1999 – Debiutuje w reprezentacji Anglii, wchodząc na boisko z ławki rezerwowych podczas towarzyskiego spotkania z Węgrami w Budapeszcie.

Wrzesień 1999 – Strzela dwie bramki samobójcze w pierwszej połowie ligowego meczu z Manchesterem United na Anfield. Goście wygrywają 3-2.

Maj 2001 – mając na koncie triumfy w finale Pucharu Anglii i Pucharu Ligi, w tym samym sezonie pomaga Liverpoolowi pokonać Alavés w finale Pucharu UEFA.

Styczeń 2002 – Zostaje wyrzucony z boiska potym, jak odrzucił monetę na trybuny Highsbury, w kierunku kibiców Arsenalu.

Wrzesień 2003 – Podczas meczu na Ewood Park doznaje złamania nogi, po ostrym wejściu Lucasa Neilla, obrońcy Blackburn Rovers.

Maj 2005 – W dogrywce finału Ligi Mistrzów wykonuje wspaniałe wejście, by odebrać piłkę Andrijowi Szewczence i pomóc w ten sposób Liverpoolowi w zdobyciu pucharu.

Sierpień 2005 – Podczas nieobecności Stevena Gerrarda, jako kapitan prowadzi Liverpool do zwycięstwa nad CSKA Moskwa w spotkaniu o Superpuchar Europy.

Lipiec 2006 – Podczas serii rzutów karnych, jego strzał zostaje obroniony przez Ricardo z Portugalii i Anglia w półfinale odpada z Mistrzostw Świata.

Sierpień 2012 – Podczas meczu Ligi Europy z FK Homel zostaje jednym z zaledwie dwóch piłkarzy (obok Iana Callaghana), którzy maja na koncie 700 występów w barwach Liverpoolu.

POKAŻ NAM SWE MEDALE

Liga Mistrzów: 2005

Puchar UEFA: 2001

Superpuchar Europy: 2001, 2005

Puchar Anglii: 2001, 2006

Puchar Ligi: 2001, 2003, 2012

Tarcza Wspólnoty: 2001, 2006

Bill Edgar