Ian Rush
Ian James Rush urodził się 20 października 1961 roku w północnej Walii, w St Asaph. Był synem hutnika, Francisa Rusha oraz Doris. Młody Ian mieszkał w domu z trzema sypialniami na Woodfield Avenue we Flint. Dzielił swój pokój ze swoimi pięcioma braćmi. Mając 5 lat zachorował na zapalenie opon mózgowych i zanim wyzdrowiał spędził cztery tygodnie w komorze tlenowej. Rok później otrzymał pierwszą parę butów, noszonych wcześniej przez kilku jego braci. Jako siedmiolatek został wybrany do gry w rzymskokatolickiej szkole podstawowej św. Marii we Flint. W szkole grywał nie tylko w piłkę nożną, ale także w rugby i hokeja. W wieku 12 lat strzelił 72 gole w 33 meczach, co pozwoliło mu wyróżnić się na tle walijskich klubów. Więc Ian Rush zanim został sprowadzony przez Liverpool w kwietniu 1980 roku, rozpoczął karierę w Chester City.
Ian Rush jest bezsprzecznym królem Liverpoolu pod względem strzelonych bramek. Był on jednym z najlepszych napastników w historii klubu, łącząc niesamowite wyczucie z celnymi strzałami. Duet Rush - Dalglish jest oceniany jako jeden z najbardziej wartościowych w historii brytyjskiego futbolu. Gdy Bob Paisley w 1980 roku kupił go z Chester za 300.000 funtów, stał się tym samym najdroższym juniorem w historii. Jego pobyt na Anfield został rozdzielony na dwie części. W sezonie 1987/1988 przeniósł się bowiem do Juventusu, po czym po roku znów wrócił do Merseyside i pozostał do 1996 roku, zostając kapitanem klubu przez ostatnie trzy sezony kariery w LFC.
Większość swojego pierwszego sezonu spędził w rezerwach. Rush zadebiutował w drużynie Liverpoolu 13 grudnia 1980 roku na Portman Road przeciwko Ipswich Town. Był w grupie osiemnastu zawodników, którzy zostali wybrani na mecz finałowy Pucharu Europy na Parc des Princes. Liverpool ostatecznie pokonał Real Madryt 1:0 dzięki bramce Alana Kennedy'ego, który zdobył swój trzeci Puchar Europy. A sam Ian Rush przyczynił się do pierwszego triumfu the Reds w Pucharze Ligi w kampanii 1980/81. Podczas turnieju przygotowawczego do sezonu 1981/82 zawodnik odbył dyskusję z Bobem Paisley'em. Ian Rush wówczas jeszcze nie strzelił gola dla Liverpoolu. Paisley powiedział mu, aby wziął na siebie większą odpowiedzialność i był bardziej samolubny w polu karnym. Rush nie przyjął tej rozmowy zbyt dobrze i za wszelką cenę chciał opuścić Merseyside. Na początku października David Johnson nadal był poza grą, co pozwoliło Ianowi Rushowi rozegrać cały mecz Pucharu Ligi przeciwko Exeter, w którym zdobył dwa gole. W następny weekend na Anfield w meczu przeciwko Leeds strzelił dwie bramki w pierwszej połowie przed the Kop, pomagając Liverpoolowi wygrać 3:0. Pod koniec 1981 roku Liverpool zajmował dziesiąte miejsce. Ale w drugiej części sezonu Liverpool piął się w górę tabeli. Drużyna zanotowała serię jedenastu kolejnych zwycięstw. Liverpool wygrał mecz z Tottenhamem 3:1, co pozwoliło klubowi ponownie zdobyć mistrzostwo Anglii. Triumf w lidze był jednym z najbardziej nieoczekiwanych w historii całej ligi. Ian Rush strzelił także trzeciego gola dla Liverpoolu w finale Pucharu Ligi w 1982 roku z Tottenhamem. Ten mecz był pierwszym finałem rozgrywanym przez Rusha na Wembley. Pod koniec sezonu Ian nie miał zamiaru opuszczać Liverpoolu, Walijczyk ugruntował swoją pozycję w drużynie i w wyjściowej jedenastce. Zakończył sezon jako najlepszy strzelec klubu z 30 bramkami w 49 meczach we wszystkich rozgrywkach. Siedemnaście z tych bramek zdobył w lidze, pomagając Liverpoolowi w walce o tytuł.
W swoim ósmym występie w reprezentacji Walii Ian Rush strzelił swojego pierwszego gola w wygranym 3:0 meczu z Irlandią Północną 27 maja 1982 roku. W sezonie 1982/83 Ian Rush ponownie zdobył trzydzieści bramek. Klub zajął pierwsze miejsce z jedenastoma punktami przewagi nad Watfordem. Rush opuścił siedem ligowych meczów w sezonie z powodu kontuzji pachwiny. W listopadzie strzelił cztery gole przeciwko Evertonowi w wygranym 5:0 wyjazdowym meczu na Goodison Park w derbach Merseyside. Zdobył również hat-tricka przeciwko Coventry i Notts County. W Pucharze Ligi Liverpool ponownie dotarł do finału rozgrywanego na Wembley, gdzie ponownie Liverpool zdobył trofeum. Ian Rush został wybrany Młodym Graczem Roku. Sezon 1983/84 był najbardziej udanym w karierze Iana Rusha. Mimo uciążliwego bólu pachwiny przygotowywał się do zbliżającego się sezonu. Ian rozpoczął kampanię czterema golami w pierwszych sześciu ligowych meczach. Liverpool wyszedł na czoło ligowej tabeli, dzięki zwycięstwu 6:0 nad Luton Town, w którym pięć trafień było autorstwem Iana Rusha. Następnie zdobył cztery gole z Coventry, trzy z Aston Villą. A Rush zakończył sezon jako najlepszy strzelec ligi z 32 bramkami na koncie. Został nagrodzony Złotym Butem, wyprzedzając Marco van Bastena i Nico Claesena. W Anglii został wybrany Piłkarzem Roku przez Football Writers 'Association (FWA). Został również nazwany przez mistrzów zawodnikiem roku PFA England Championship. Był trzecim, po Terry'm McDermott'cie i Kenny'm Dalglishu, który otrzymał trofea PFA i FWA w tym jednym sezonie. Liverpool awansował w sezonie 1983/84 do finału Pucharu Europy, w którym pokonał drużynę AS Romy po konkursie jedenastek.
Przed następnym sezonem Rush odebrał telefon od swojego agenta, Charlesa Robertsa, który na dwa dni przed końcem rynku transferowego we Włoszech powiedział Walijczykowi, że Napoli złożyło klubowi ofertę 4,5 miliona funtów za podpisanie kontraktu. Włoski klub zaoferował Ianowi Rushowi trzyletni kontrakt, oferując mu milion funtów przy podpisie i gwarantując mu kolejny w ciągu trzech lat gry w koszulce Neapolu. Ian musiał porozmawiać z aktualnym prezesem klubu, Johnem Smithem, który wówczas przebywał w Londynie, podczas turnieju Wimbledonu. Transfer nie doszedł do skutku i Rush pozostał w Merseyside na kolejny rok. Natomiast Napoli postanawiło ściągnąć do siebie Diego Maradonę. Ian Rush zranił swoje lewe kolano podczas przedsezonowego meczu towarzyskiego w Irlandii. Po powrocie do Anglii zdiagnozowano u Walijczyka złamanie chrząstki w kolanie. Po swojej nieobecności rozegrał kilka meczów z drużyną rezerw, a następnie wrócił do gry w pierwszej drużynie w derbach Merseyside z Evertonem. Cztery dni później zdobył swojego pierwszego hat-tricka w Pucharze Europy w wygranym 3:1 meczu z Benfiką. W następny weekend strzelił gola przeciwko Nottingham Forest. Sezon 1984/85 ukończył z liczbą 30 bramek na koncie. Liverpool zakończył ligę na drugim miejscu i przegrał w finale Pucharu Ligi oraz Pucharu Europy na Heysel. Rush nie mógł wówczas trenować aż do dnia poprzedzającego mecz finałowy w Brukseli z Juventusem. Podczas treningu złamał kość w nadgarstku i całe spotkanie rozegrał z założonym bandażem.
W następnym sezonie 1985/86 Liverpool zdobył mistrzostwo i Puchar Anglii. Po zwycięskiej passie pod koniec sezonu Ian Rush i Liverpool wyprzedzili Everton i objęli prowadzenie w lidze, zdobywając mistrzostwo. W finale Pucharu Anglii oba kluby z Liverpoolu zmierzyły się ze sobą. Walijczyk otworzył wynik finałowego spotkania. Craig Johnston strzelił drugiego gola dla the Reds, po czym Rush trzecim trafieniem w meczu zapewnił końcowe zwycięstwo. Dla Walijczyka liga włoska była najlepszą na świecie, a Juventus jedną z najlepszych drużyn w Europie. Wybrał ten klub, którzy byli ofiarami tragedii na Heysel. Pod względem finansowym transfer Rusha pozwolił mu znacząćo podnieść pensję. Sportowo, przenosiny do Turynu dały mu możliwość gry w Pucharze Europy, podczas gdy Liverpool inne angielskie kluby zostały wykluczone z europejskich rozgrywek. Pomimo podpisania kontraktu z Juventusem nie mógł grać we włoskim klubie. Przepisy UEFA zabraniały klubom posiadania więcej niż dwóch zagranicznych piłkarzy w składzie, a Juve miało już w zespole Michela Platiniego, kapitana i gwiazdę reprezentacji Francji oraz Duńczyka Michaela Laudrupa. Klub z Turynu oferuje walijskiemu napastnikowi grę przez rok na wypożyczeniu w Lazio, czekając, aż Platini przejdzie na emeryturę na koniec sezonu. Rush odrzucił ofertę gry w mniej ekskluzywnym klubie, mając nadzieję zagrać w Liverpoolu jeszcze jeden sezon. Oba kluby doszły do porozumienia w sprawie wypożyczenia.
Ostatni sezon Rusha przed wyjazdem do Włoch był jego najlepszym. Walijczyk zakończył kampanię z 40 bramkami na koncie, zdobywając 30 w lidze, 6 w Pucharze Anglii i 4 w Pucharze Ligi. The Reds nie zdobyli jednak żadnego trofeum. Zajęli drugie miejsce w lidze i przegrali w finale Pucharu Ligi z Arsenalem 1:2, w którym Ian Rush trafił do siatki. To był pierwszy raz, kiedy Liverpool przegrał mecz, gdy Rush zdobył gola. 1 lipca 1987 roku, Ian Rush oficjalnie został zawodnikiem Juventusu. To było dla niego nowe wyzwanie. Ian Rush przybył do Turynu 20 lipca, po krótkim pobycie na wakacjach. Pierwszego gola dla klubu strzelił w towarzyskim meczu z FC Luzern pod koniec dziesięciodniowego obozu przygotowawczego w Szwajcarii. Po roku pobytu we Włoszech zdecydował się wrócić do Anglii, do Liverpoolu. Po powrocie Ian Rush mierzył się z poważną konkurencją ze strony Petera Beardsleya i Johna Aldridge'a. Aldridge rozpoczynał sezon w wyjściowym składzie, regularnie trafiając do siatki, a Walijczyk przyglądał się poczynaniom kolegów z ławki rezerwowych. Wraz z upływającym sezonem Rush powrócił do wysokiej formy. Ian strzelił dwa gole przeciwko Evertonowi w wygranym 3:2 finale Pucharu Anglii w 1989 roku. Zastąpił Aldridge'a, który otworzył wynik w czwartej minucie. Rush dał the Reds prowadzenie w czwartej minucie pierwszej połowy dogrywki, a następnie dołożył gola na wagę zwycięstwa w finale.
W sezonie 1989/90 Rush i spółka zdobyli kolejny mistrzowski tytuł. Liverpool zakończył sezon na prowadzeniu z dziewięciopunktową przewagą nad Aston Villą. Walijski napastnik strzelił 18 goli w 36 meczach. Podczas gdy inne angielskie kluby mogły już uczestniczyć w europejskich rozgrywkach w sezonie 1990/91, Liverpool nadal był wykluczony z powodu decyzji UEFA. Klub z Merseyside dobrze rozpoczął ligową kampanię, od dziesięciu zwycięstw w jedenastu meczach. 20 lutego 1991 roku, Liverpool spotkał się z Evertonem na Goodison Park w powtórkowym meczu piątej rundy Pucharu Anglii. Scenariusz meczu był wyjątkowo rzadki, Liverpool prowadził cztery razy, a Everton za każdym razem wyrównywał, a mecz zakończył się wynikiem 4:4 po dogrywce. Po tym meczu chory Kenny Dalglish zdecydował się opuścić stanowisko menedżera the Reds. W lidze Liverpool zakończył sezon siedem punktów za Arsenalem. A Ian Rush strzelił szesnaście goli w 37 meczach. Liverpool wrócił na europejską scenę po sześciu sezonach zakazu gry w europejskich pucharach. Przed sezonem Ian Rush doznał kontuzji ścięgna Achillesa i przez miesiąc nosił gips, uniemożliwiając mu przygotowanie się w dobrych warunkach do nowego sezonu. Niecały miesiąc po wznowieniu treningów ponownie doznał kontuzji, co wymagało operacji. Z powodu kontuzji Rush strzelił tylko cztery gole w sezonie. Liverpool zajął szóste miejsce w lidze, ale odegrał kluczową rolę w zdobyciu tytułu przez Leeds United. W ostatnim meczu w lidze Liverpool spotkał się z Manchesterem United, który walczył z Leeds o mistrzostwo. Ian Rush zdobył bramkę w jedenastej minucie spotkania, dziesięć minut przed tym, jak musiał opuścić boisko po uderzeniu w kolano. To był pierwszy gol Rusha przeciwko Manchesterowi United po 23 meczach posuchy. Zwycięstwo Liverpoolu 2:0 zapewniło Leeds United mistrzowski tytuł. Kontuzja Walijczyka w końcówce sezonu nie okazała się na tyle poważna i w finale Pucharu Anglii zapewnił zwycięstwo the Reds nad Sunderlandem. 9 sierpnia 1992 roku Ian Rush zdobył swojego pierwszego i jedynego hat-tricka dla reprezentacji Walii w meczu przeciwko Wyspom Owczym w eliminacjach do Mistrzostw Świata.
Kampania 1992/93 zaczęła się bardzo źle dla Liverpoolu. Zespół został szybko wyeliminowany z Pucharu Anglii przez Bolton, z Pucharu Ligi przez Crystal Palace oraz Pucharu Zdobywców Pucharów przez Spartak Moskwa. Popularny Rushy, aby utrzymać miejsce w wyjściowym składzie stał się na boisku bardziej samolubny. Strzelił decydującego gola w zwycięskim meczu nad Queens Park Rangers. Ostatecznie Walijczyk zakończył kampanię z 22 golami na koncie. Został wybrany klubowym Graczem Roku przez lokalną gazetę Liverpool Echo. Przed sezonem 1993/94 Graeme Souness mianował Iana Rusha nowym kapitanem drużyny, w którym klub zakończył bez żadnego trofeum. W następnym sezonie Rush strzelił dwanaście goli w lidze. Drużyna zakończyła sezon na czwartym miejscu, kwalifikując się do Pucharu UEFA na sezon 1995/96. W Pucharze Anglii ekipa z Anfield została wyeliminowana w półfinale przez Tottenham. W Pucharze Ligi, zwanym wówczas Coca-Cola Cup Ian Rush mocno zaznaczył swoją obecność. W trzeciej rundzie strzelił dwa gole, dzięki czemu klub wygrał 2:1 i awansował do 1/8 finału. W starciu z Blackburn, aktualnym mistrzem kraju, Ian Rush zdobył ostatniego hat-tricka w swojej karierze. Po zwycięstwie 3:1 Liverpool awansował do ćwierćfinału, w którym zmierzyli się z Arsenalem, gdzie ponownie do siatki trafił Rush. W półfinale Pucharu Ligi Robbie Fowler strzelił dwa gole, umożliwiając klubowi rozegranie finału na Wembley. W przeciągu ostatnich trzydziestu lat każdy zawodnik Liverpoolu, który dotarł do finału pucharu jako kapitan, zdobył to trofeum. Finał Pucharu Ligi był okazją, aby Ian Rush nie był wyjątkiem. W tym finale Steve McManaman strzelił dwa gole i zapewnił jedyne trofeum w sezonie 1994/95. Ian Rush nie chciał opuścić Anfield. Pod koniec sezonu klub zaproponował nowy roczny kontrakt. W kolejnym sezonie Walijczyk już nie był podstawowym zawodnikiem Liverpoolu. Jednak Rush nadal bił rekordy. 6 stycznia 1996 roku strzelił swojego 42 gola w Pucharze Anglii w wygranym 6:0 meczu z Rochdale. Niecałe trzy tygodnie później rozegrał swój ostatni mecz (73) w barwach reprezentacji Walii przeciwko Włochom. 27 kwietnia 1996 roku, Ian Rush rozegrał swój ostatni mecz dla the Reds na Anfield przeciwko Middlesbrough. Po ostatnim gwizdku Ian Rush wykonał honorowe okrążenie, podczas którego kibice Liverpoolu i Middlesbrough skandowali jego imię. Walijczyk swój ostatni mecz w barwach Liverpoolu rozegrał 11 maja 1996 roku z okazji finału Pucharu Anglii. The Reds niestety przegrali z Manchesterem United 0:1.
Rush był jedyny w swoim rodzaju. Podsumowując podczas kariery w Liverpoolu zdobył on 346 bramek w 660 meczach stając się królem strzelców Liverpoolu w ogólnej klasyfikacji. W lidze natomiast wyprzedził go Roger Hunt, który w meczach Premiership zdobył w sumie 245 bramek (16 więcej od Rusha). W rozgrywkach Pucharu Anglii zdobył 44 gole (39 z nich dla Liverpoolu) i jest to bezsprzeczny rekord w ogólnym rankingu. Pięć z owych bramek w padło podczas finałów pucharu (po dwa w 1986, 1989 i jeden w 1992 roku). W rozgrywkach Pucharu Ligi Rush również widnieje na początku rankingu, tym razem wraz z Geoffem Hurstem (obaj zdobyli po 49 bramek). Ponadto był on pierwszym zawodnikiem, który pięć razy z jedną drużyną zdobył Puchar Ligi. Zdobył pięć trofeów Mistrza Anglii, jeden Puchar Europy, a także został nagrodzony Orderem Imperium Brytyjskiego. Inne osiągnięcia tego legendarnego piłkarza to. m.in. to Złoty But w 1984 roku (32 bramki w lidze), dwukrotnie Piłkarz Roku, oraz gra na stanowisku kapitana w reprezentacji Walii, z którą zdobył 28 bramek w 73 meczach. W 1996 roku przyłączył się do Leeds, następnie grał dla Newcastle, Wrexham i Sydney Olympic.
Więcej historii o legendarnym Ianie Rushu możecie przeczytać tutaj, w najciekawszych fragmentach biografii walijskiego napastnika.