Cudotwórca potrzebuje pieniędzy

Jakiś czas temu – w dniach, kiedy Liverpool nie mógł wydać 35 milionów funtów na niepasującego i podatnego na kontuzje Andy'ego Carrolla, bez wysłuchiwania uwag w stylu: „to zakup jak z Moneyballa” – John. W. Henry ogłosił, że on i jego koledzy z Fenway Sports Group (FSG) mają „wyjątkową zdolność do czegoś, co w Stanach Zjednoczonych nazywa się przełamywaniem klątw”.

W takim razie, powodzenia – można było pomyśleć. Nawet po zrzuceniu tzw. klątwy Bambino*, kiedy Boston Red Sox wygrali World Series po raz pierwszy od 86 lat, wydawało się, że FSG nie doceniło ogromu wyzwania, jakie stanowił Liverpool, którego własna klątwa spowodowała, że klub nie wygrał ligi od 1990 roku.

W Major League Baseball, która jest bardzo dokładnie uregulowana zasadami i bardzo wyrównana, zawsze istniała droga powrotu dla Red Sox – jednego z dziewięciu zwycięzców tych rozgrywek w latach 2001–2010. Dla Liverpoolu grającego w Barclays Premier League, wyglądało to na długą, bardzo długą podróż. Kiedy FSG kupiła klub w 2010, znajdował się on jeden punkt powyżej dna tabeli, był prowadzony przez Roya Hodgsona, a jego skład był powolny, starzejący się, nieskuteczny, wewnętrznie podzielony i brakowało mu ducha. Wydawał się nie do naprawienia, nawet kiedy sprawy uległy drobnej poprawie za Kenny’ego Dalglisha.

To, co dzieje się w bieżącym sezonie, podczas którego prowadzony przez Brendana Rodgersa Liverpool zamienił się w kandydata to tytułu mistrzowskiego, jest po postu wyjątkowe. Biorąc pod uwagę to, że ten zespół (o którym w październiku sir Alex Ferguson powiedział, że „brakuje mu ośmiu zawodników, żeby mógł walczyć o tytuł”) znajduje się na szczycie tabeli Premier League, na tym etapie rozgrywek, mając na koncie 90 bramek strzelonych w 33 meczach, a także postęp, jaki Everton poczynił pod rządami Roberto Martíneza, można pomyśleć, że w powietrzu Merseyside jest coś specjalnego.

Wygląda na to, że Manchester City, który jest cztery punkty za liderami, ale ma dwa zaległe mecze do rozegrania, okaże się zbyt silny dla Liverpoolu i, oczywiście, dla Chelsea. Jednak ta prognoza musi zostać zweryfikowana, jeśli zespół Manuela Pellegriniego będzie kolejnym, który ugnie się pod wpływem gorącej atmosfery na Anfield.

Pod rządami Rodgersa Liverpool nabrał niesamowitego pędu i jest pełen energii, która wyniosła nie tylko Jordana Hendersona, Raheema Sterlinga i Daniela Sturridge’a, ale także odmłodzonego Stevena Gerrarda i pełnego życia Luisa Suáreza na poziom, który 18 miesięcy temu wydawał się daleko poza ich zasięgiem. Jeśli pokonają City, uwierzą, że wszystko jest możliwe w tym sezonie.

Na pewno zdaliście sobie sprawę, że poprzedni akapit zakończył się słowami „w tym sezonie”. To zastrzeżenie. Odzwierciedla ono wiarę w to, że niezależnie od tego jak błyskotliwy jest postęp pod rządami Rodgersa, bardzo trudne będzie jego utrzymanie, ponieważ nawet z pieniędzmi uzyskanymi dzięki Lidze Mistrzów, nawet z pieniędzmi z działań komercyjnych, nawet po przebudowie Anfield, bardzo ciężko będzie im rywalizować na rynku transferowym z Chelsea, City i Manchesterem United.

Jedno ze źródeł na Anfield ujawniło w tym tygodniu, że klub, podobnie jak Manchester United, sprawdza możliwość sprowadzenia Toniego Kroosa, wyróżniającego się pomocnika Bayernu Monachium. W pewnych okolicznościach taka rewelacja znalazłaby się na czołówkach gazet. Jednak w obecnej sytuacji zainteresowanie Liverpoolu Kroosem ma małe szanse na przekształcenie się w konkretna ofertę – gdyby ten zawodnik rzeczywiście chciał opuścił Bayern (a podejrzewa się, że zostanie w Monachium, ponieważ jego płaca znacznie wzrośnie). Wymagałoby to pięcioletniego kontraktu wartego 220 tysięcy funtów tygodniowo, plus więcej niż 35 milionów funtów za transfer.

Dopiero okaże się, czy United zdecyduje się poświęcić przeszło 90 milionów funtów na jednego piłkarza oraz czy ktoś o talencie Kroosa opuści Bayern dla zespołu, który jest w przebudowie i nie może zaoferować występów w Lidze Mistrzów. Pewnie jednak jest to, że nie zrobi tak Liverpool, chyba że w jakichś nowych, dramatycznych okolicznościach.

Po doświadczeniach z Carrollem klubowy komitet transferowy, podbudowany sukcesami w osobach Philippe Coutinho i Daniela Sturridge’a, doszedł do wniosku, że nie ma większego sensu dokonywanie zakupów z najwyższej półki i że można uzyskać porównywalną jakość w przedziale od 10 do 25 milionów funtów, jeśli wie się, gdzie szukać – takie mieli wrażenie ostatniego lata w przypadku Henricha Mychitariana, które zdecydował się dołączyć do Borussii Dortmund i Williana, zanim zostali przebici przez Tottenham Hotspur, których z kolei przebiła Chelsea.

Nikt już więcej nie próbuje łączyć polityki transferowej Liverpoolu z tym, co opisano w „Moneyball”, przede wszystkim dlatego, że ekstrawaganckie wydatki na Carrolla i Stewarta Downinga (oboje sprzedani do West Ham ze znaczną stratą) są tak sprzeczne z analitycznym i sabermetrycznym** podejściem do rekrutacji, które zapoczątkował Billy Beane w Oakland, a które potem Theo Epstein zastosował w Red Sox. Właśnie na tym polega to, co komitet transferowy Liverpoolu stara się robić – znajdywać odpowiednią wartość tam, gdzie inni nie potrafią jej dostrzec.

Pod rządami FSG Liverpool wydawał pieniądze, jednak od przybycia Rodgersa nigdy nie rywalizował na samym szczycie transferowego rynku, ponieważ transfery są kontrolowane przez komitet. Niecałe 100 milionów funtów wydano na Fabia Boriniego, Joego Allena, Coutinho, Sturridge'a, Luisa Alberto, Simona Mignoleta, Iago Aspasa, Kolo Touré, Tiago Iloriego, Mamadou Sakho. Coutinho, Sturridge w pełni i – w nieco mniejszym stopniu – Mignolet przyczynili się do wyników tego sezonu, jednak rozwój Liverpoolu postrzegany jest jako wymowny znak potwierdzający umiejętności Rodgersa raczej, niż prawidłowość klubowej strategii zakupów.

Niezależnie od tego, czy Liverpool wygra Premier League w tym sezonie, jasne jest, że będzie potrzebował o wiele silniejszego zespołu, jeśli chce powalczyć w Lidze Mistrzów oraz na własnym podwórku. Można pominąć większość tego, co José Mourinho mówi na temat rywali Chelsea, jednak ma racje, kiedy zwraca uwagę na to, że Liverpoolowi w walce o tytuł pomogła świeżość, jaka utrzymuje, ponieważ nie gra w Europie.

O czym jednak, oczywiście, nie wspomniał, to fakt, że ten widoczne ułatwienie nijak ma się do do pieniędzy i prestiżu, jakie daje Liga Mistrzów.

Dla Liverpoolu przełamanie klątwy – jakby to określił Henry – będzie znaczące. Przejście od 52 punktów, jakie uzyskał dwa lata temu, do 61 i być może ponad 80 w tym sezonie – niezależnie od tego czy to wystarczy, by zdobyć mistrzostwo – będzie miało znaczenie, jeśli wziąć pod uwagę, że nie jest efektem gigantycznej rekrutacji, jakie City, Chelsea, Blackburn Rovers, a także, choć w innym stopniu, United i Arsenal przeprowadziły przed sezonem, w którym walczyły o tytuł, albo go zdobywały. Widoczne jest to tym bardziej, że – jak to określił Ferguson w swej biografii – niewiele zakupów w poprzednich pięciu latach, a nawet w roku 2009, kiedy Liverpool walczył o mistrzostwo, spędziło mu sen z powiek.

Jeśli Liverpool pokona jutro City, jest całkiem możliwe, że wróci na swoją „pier***oną grzędę” i to w momencie kiedy – po naiwności poprzednich dekad – najmniej się tego mógł spodziewać. Niezależnie od tego, czy osiągną to, czy nie, Rodgers będzie potrzebował nieco więcej pomocy, by tam pozostać.

Oliver Kay

*Przesąd, który często przytaczany był jako powód niepowodzeń baseballowego zespołu Boston Red Sox, który nie zdobył mistrzostwa ligi MLB przez 86 lat, od 1918 do 2004 roku. Na początku istnienia rozgrywek, Boston Red Sox byli jedną z drużyn odnoszącą największe sukcesy w lidze, odnotowując pięć zwycięstw w rozgrywkach MLB. Sytuacja odmieniła się diametralnie, gdy w sezonie 1919–1920 sprzedali Babe Rutha (przydomek Bambino) i dopiero w 2004 roku odnieśli zwycięstwo w World Series. – źródło: Wikipedia

** Sabermetrics to termin stworzony dla doświadczalnej analizy baseballu, a zwłaszcza jego statystyk, mierzących aktywność podczas gry – przyp. red.