Między nadzieją a frustracją

W świecie futbolu, gdzie wszystko dzieje się szybko – decyzje, akcje, zmiany nastrojów – istnieją piłkarze, których nie da się jednoznacznie pokochać ani znienawidzić. Jednym z nich jest Darwin Núñez.

Miłość z rozsądku czy toksyczny związek? Relacja kibiców z Darwinem

Po większości meczów z Darwinem w składzie pojawia się ten sam rytuał: westchnięcia, okrzyki ulgi, czasem furia, czasem euforia. Strzeli bramkę z niczego, by chwilę później nie trafić do pustej bramki. Kibic czuje wtedy, jakby chciał wyjść z tej relacji, a jednak… nie potrafi. Bo przecież „on ma potencjał”. Bo „jeszcze odpali”. Bo „nikt tak nie walczy o piłkę jak on”.

To klasyczna „miłość z rozsądku” – pragmatyczna, oparta na argumencie, że „gorzej nie będzie”. A może wręcz toksyczna, gdzie jeden z partnerów ciągle daje drugiemu kolejną szansę, tłumacząc jego zachowania impulsywnością i „temperamentem z Ameryki Południowej”.

Urugwajczyk często prezentował futbol w stanie surowym, pozbawiony filtra. Grał tak, jakby dopiero co zszedł z podwórka, gdzie każdy sprint jest podyktowany czystym instynktem. To jedna z rzeczy, która podoba się kibicom.

Niedoskonały, popełnia błędy, nie zawsze wygrywa, ale walczy – do końca. W czasach, gdy futbol staje się coraz bardziej matematyczny, Darwin jest chaosem. A chaos często przyciąga. Zwłaszcza w klubie, który potrafi przeżywać swoje dramaty z rozmachem greckiej tragedii.

Związek kibiców z Darwinem to nie jest zdrowa, zrównoważona relacja. Ale przecież nikt nie kibicuje dla zdrowego rozsądku. Kibicujemy m.in. dla walki do samego końca i emocji, a Darwin je zapewnia. Czasami w nadmiarze. Z drugiej strony sama walka to za mało jak na obecne standardy Liverpoolu, a zamiast ciągłego napływu skrajnych emocji fajnie też mieć napastnika, który po prostu trafi do pustej bramki i „zamknie mecz”.

Mem, ikona czy ofiara oczekiwań?

Nie sposób dziś mówić o Darwinie Núñezie, nie natrafiając na jeden z trzech obrazów: złośliwy mem, entuzjastyczny fanart albo surowa analiza „klapy transferowej”. Jedni widzą w nim symbol nieporadności, inni – ikonę emocji i pasji na boisku.

Bo przecież Darwin to nie byle piłkarz – kosztował 85 milionów euro i przyszedł z łatką zbawcy. Szybki, silny, młody. Na papierze kompletny i teoretycznie idealny. Ale jak to bywa w futbolu, rzeczywistość często nie zgadza się z teorią.

I tak zaczęło się to, co zna każdy kibic LFC: pierwsze pudła, niedokładne przyjęcia, wybuchy frustracji. Kompilacje akcji Darwina zaczęły żyć własnym życiem. Stał się bohaterem filmików na TikToku i Twitterze, zmontowanych z ironiczną muzyką i podpisami w stylu „Darwin Ballon d'Or mode”.

Te same akcje, które wywołują drwiny, część kibiców odczytuje jako dowód walki. Bo Darwin się nie chowa, nie znika, nie unika piłki. On próbuje. Znowu i znowu. Czasem jak taran, czasem jak huragan bez kierunku. Ale zawsze z latynoskim ogniem. Jedni powiedzą, że stał się ofiarą oczekiwań, które były wygórowane już w dniu transferu. Z drugiej strony ilość zmarnowanych okazji usprawiedliwia narzekanie kibiców.

Napastnik chaosu

Są piłkarze, których da się opisać jednym zdaniem. „Snajper z precyzją maszyny.” „Techniczny geniusz.” „Lider z zimną krwią.” A potem jest Darwin Núñez – napastnik, którego nie da się opisać w prosty sposób. Bo Darwin to nie statystyki i wykresy, nie chłodna analiza. To chaos, to piłka nożna w nieprzewidywalnej formie.

W nim jest coś z szalonego artysty, który gorączkowo rozlewa farbę na płótno. Nigdy nie wiadomo, co z tego wyjdzie – dzieło czy bałagan. Czasem łatwo mija dwóch obrońców i precyzyjnie posyła piłkę pod poprzeczkę, a innym razem potrafi niecelnie huknąć, mając przed sobą pustą bramkę. I właśnie to – ta nieustanna walka z samym sobą, z fizyką, z przewidywalnością – zamienia jego ruchy w pełną chaosu i wciągającą rozrywkę.

Napastnik chaosu intensywnie biega, szarpie, presuje, zderza się z rywalami, czasem z piłką, czasem z brutalną rzeczywistością, ale nie przestaje próbować. I choć wygląda, jakby jego gra była serią przypadków, to często te przypadki kończyły się czymś konkretnym: golem w ostatnich minutach meczu, asystą, błędem przeciwnika, frustracją kibiców LFC lub okrzykami radości kibiców rywala. Tak jakby samą swoją obecnością zakłócał porządek gry. Można o nim mówić wiele, ale na pewno jego gra nie pozostawiała nikogo obojętnym.

Liverpoolowi nie zawsze było łatwo z Núñezem. Kibicom tym bardziej. Czasem przyprawiał o palpitacje serca, czasem o wybuchy radości. Można go różnie wspominać, ale jedno trzeba przyznać:  z nim na boisku zawsze było ciekawie.

Darwin Núñez i tragedia antycznego bohatera

Gdyby Sofokles żył w XXI wieku i oglądał Premier League, mógłby znaleźć inspirację nie w królewskich rodach, lecz na murawie Anfield. Tam, w czerwonej koszulce, biegała postać, której historia przypominała tragedię antyczną.

Oto młody wojownik z dalekiego Artigas. Obdarzony siłą, której nie sposób poskromić, i prędkością, która łamie linie obrony jak taran. Los, niczym kapryśny bóg, obdarzył go talentem… ale i piętą achillesową – brakiem chłodnej głowy pod bramką rywala oraz chirurgicznej precyzji. Przynajmniej brakowało mu tego w barwach The Reds…

Jak przystało na bohatera tragedii, Darwin jest uwielbiany i odrzucany w równych proporcjach. Strzeli gola w meczu o wysoką stawkę – tłumy go niosą. Minie miesiąc, spudłuje z metra – tłumy te same, lecz już z widłami, gotowe wymierzyć karę. A on, jak w antycznym dramacie, wraca na boisko, niesiony losem, którego nie jest w stanie odmienić.

W każdym meczu toczy swoją bitwę – z rywalem, z piłką, z samym sobą. Czasem przypomina Achillesa, który w gniewie niszczy wszystko na drodze. Innym razem – Hamleta, szukającego sensu w każdej straconej okazji. Często oszukiwaliśmy się, że historia potoczy się inaczej, jednak schemat się powtarzał według tego samego rytmu: nadzieja, uniesienie, upadek… i znów nadzieja.

Historia Urugwajczyka w czerwonych barwach dobiegła końca, a finał był przewidywalny. Jako widzowie przeżyliśmy kilka świetnych momentów, ale też ból i frustrację. Jednak ponad wszystko towarzyszyło nam rozczarowanie.

Na boisko wbiegał z ogniem w oczach. Długi sprint, piłka uciekająca do boku, zbyt mocne przyjęcie, moment zawahania. Nie strzelił. Ale biegał jak lew. I stadion, choć rozczarowany brakiem gola, nie przestaje zagrzewać do boju. Z nim na boisku kibice są w stanie przeżyć wszystkie emocjonalne stany: nadzieję, strach, śmiech, frustrację, ekstazę… czasem wszystko jednocześnie. 

Urugwajczyk jest jak improwizacja jazzowa – momentami piękna, momentami szalona, ale nigdy nudna. Każda jego akcja to potencjalna katastrofa albo cud. Czy to frustruje? Jasne. Nie trafił? To część gry. Potknął się? Zdarza się. Walczył? Tak. Jednak w drużynie, która chce rosnąć i rywalizować na najwyższym poziomie, nie ma miejsca na sentymenty – liczy się regularność, a nie nadzieja, że „tym razem się uda”.