Drużyna	Historia	Postacie	Liverpool
Kadra Strzelcy Kontuzje Transfery Sztab szkoleniowy U-23	Trofea Rekordy Cytaty 100 ważnych wspomnień Heysel Hillsborough Historia Historia herbu Historia koszulek Derby Merseyside	Piłkarze Trenerzy Kapitanowie Bill Shankly Bob Paisley Kenny Dalglish Ian Rush Kevin Keegan Robbie Fowler Steven Gerrard Jamie Carragher	Anfield Hymn The Kop Kirkby Miasto Pieśni Przykazania kibica Koszulki Sponsorzy Zarząd

Szósty zmysł w Atenach

Artykuł z cyklu Artykuły

Pozostał już tylko tydzień do spotkania z przeznaczeniem. Zwycięstwo będzie oznaczać, że Liverpool dołączy do swoich przeciwników jako prawie najbardziej utytułowany klub w historii Pucharu Europy.

Jeśli ktoś by mi powiedział po sezonie 2003/04, że będziemy mieć taką możliwość, to bym go wyśmiał, nie wierząc w jego słowa. Kogo musiałby Liverpool zatrudnić wtedy latem – Davida Copperfielda?

Szósty Puchar Europy byłby ogromnym osiągnięciem. I mimo tego, co mówi Alex Ferguson, Liverpool ma dużą szansę na sukces.

Musimy zdawać sobie sprawę z tego, że to, co zrobił Milan zespołowi Fergusona nie było o milion lat świetlnych lepsze od tego, co kilka tygodni temu uczynił zespół Portsmouth w starciu z przeciętnym wtedy United. Walkower 3-0 dla Milanu nie powinien być przedstawiany jako opowieść, którą można straszyć dzieci przed snem – przynajmniej dla nas (dla kibiców United to właśnie czymś takim jest).

Wypoczęty Milan był w stanie pokonać każdą jedenastkę, jaką mogli zagrać United, biorąc pod uwagę to, że mecz rozgrywany był na San Siro i rozpoczęli tak świetnie w starciu ze zmęczoną drużyną, jednak nie zapominajmy, że w Manchesterze brakowało dwóch środkowych obrońców, którzy trzymali całą defensywę w tym sezonie. Rio Ferdinand był kontuzjowany i po boisku biegał jedynie duch Nemanji Vidica. Gary Neville – niezbyt lubiany w naszych okolicach – przynajmniej jest uważany za solidnego i można na nim polegać i brakowało też Patrice’a Evry, który miał za sobą udany sezon.

Tak, Milan zdominował też Liverpool w Stambule, zanim w sukurs przyszła przerwa. Jednak trzeba odnotować to, że obecna defensywa Liverpoolu jest znacznie lepiej zgrana niż w 2005 roku i też jest lepiej chroniona przez środkową linię zespołu.

Dwa lata temu Djimi Traore rozegrał koszmarną pierwszą połowę, choć póĽniej odkupił swoje winy wspaniałą interwencją na linii bramkowej w drugiej części meczu.

Jednak Francuz był piłkarzem, który tamtego wieczoru, jak wielu innych piłkarzy The Reds, wyraĽnie odczuwali strach podczas pierwszej połowy tak wielkiego wydarzenia. To był najważniejszy mecz w życiu całej wyjściowej jedenastki Liverpoolu, podczas gdy Milan już tam był i to robił. Teraz Liverpool też już tam był i już to zrobił.

W tym roku Milan świetnie prezentuje się w ofensywie, jednak według mnie nie można ich porównywać do Barcelony pod względem talentu w przednich formacjach.

Włosi wyglądają na bardziej zrównoważony zespół, bardziej solidny jako jedność, jednak w ataku nie mogą się pochwalić tak przerażającym kwartetem jak Ronaldinho, Eto’o, Messi i Deco, których technika i poruszanie się to coś niewyobrażalnego. Także obecni napastnicy Milanu nie są tak renomowani jak Crespo i Szewczenko byli w 2005 roku, jednak oczywiście w osobie Kaki mają prawdziwy diament, który jest jeszcze bardziej oszlifowany niż dwa lata temu.

Bardzo szanuję Milan i dla mnie są faworytem ze względu na ich doświadczenie. Nie widzę, jednak żadnego powodu, żeby się ich bać. Jeśli Liverpool potrafi wygrać na Nou Camp mimo straty pierwszego gola w starciu z Barceloną, która – na chwilę obecną – zachwycała cały świat niczym Brazylia z roku 1970, to The Reds tym bardziej mogą wygrać na neutralnym obiekcie ze wsparciem wspaniałych kibiców, przeciwko psychologiczne przestraszonej drużynie z powodu wydarzeń sprzed dwóch lat.

Powiedzmy sobie jasno: Liverpool w pełni zasłużył na miejsce w Finale. W żadnej chwili całego sezonu w Pucharze Europy, The Reds nie byli zagrożeni odpadnięciem – po tym jak zdominowali Grupę C.

Minimalna porażka na Stamford Bridge była jedyną poważną sytuację w całych tegorocznych rozgrywkach (oprócz kilku minut na Nou Camp i też czterech minut w pierwszym meczu Eliminacji z Maccabi Haifa) i potrzebowaliśmy zaledwie 22 minut w rewanżu, żeby wyrównać stan starcia z zespołem Jose Mourinho. Nawet rzuty karne nie stanowiły dla nas problemu – The Reds kontrolowali ich przebieg od pierwszej jedenastki.

Nasza gra defensywna w Europie zadowala mnie z tego powodu, że praktycznie nigdy nie panikujemy – nie ma uczucia, że w każdej chwili możemy stracić gola – za wyjątkiem tych pierwszych 20-30 minut w Barcelonie i kilku sytuacji, gdy Pepe Reina ratował nas w meczu z Chelsea. Cały sezon w tych rozgrywkach był praktycznie wolny od stresu, zwłaszcza w kluczowych momentach spotkań.

Ani Chelsea, ani Barcelona nie sprawiła problemów defensywie The Reds na Anfield; dziwne było to, jak małe zagrożenie stanowiła Barca, zwłaszcza w ostatnich 10 minutach, gdy to jeden gol wystarczył im do awansu. A jeszcze dziwniejsze było to jak Chelsea – potrzebując zaledwie jednej bramki, żeby zmusić Liverpool do strzelenia trzech – nie zmusiła obrony The Reds do ogromnego wysiłku.

Jako kibic ja wciąż panikuje do pewnego stopnia. Prawdopodobnie nigdy już nie opuszczą mnie te okropne drgawki z czasów Phila Babba atakującego słupek swoją kością ogonową i cierpiącego na nadwagę Neila Ruddocka, który poruszał się po boisku niczym ospały wieloryb; nie wspominając już o Davidzie Jamesie, który – zanim stał się dojrzałym bramkarzem, jakim jest teraz – za często znajdował się poza własną bramką.

Nie ma dla mnie większego znaczenia, kto będzie bohaterem The Reds w Finale, dopóki ktoś taki się znajdzie, jednak moja romantyczna natura powoduje, że chciałbym, by był to ktoś z wyjątkową historią i – żeby zmniejszyć uczucie deja vu – by był to ktoś zupełnie inny niż to miało miejsce dwa lata temu.

Jedną z rzeczy, które wzbudziły moją największą radość w Stambule był niespodziewany udział Vladimira Smicera w tym sukcesie: zaskakujący gol i pewnie wykonany rzut karny. (Uwielbiałem także tę historię, która mówiła o Czecha palącym wielkie cygaro na Taksim Square o 3 nad ranem). Vladi był bardzo popularną osobą, ale nie odnalazł najwyższej formy na Anfield, jednak te całe sześć lat nierównej gry spowodowanej licznymi kontuzjami, zostały mu zapomniane tego jednego wieczoru i teraz wszyscy bardzo mile go wspominamy.

Bardzo bym chciał, żeby Robbie Fowler odegrał kluczową rolę, nawet jeśli miałby być rezerwowym, który wchodzi na boisku pod koniec meczu; bliski wykonania takiego zadania był w meczu z Chelsea – był wyznaczony jako piąty do wykonywania jedenastek. (Ironia losu chciała tak, że w swoim pożegnalnym meczu na Anfield także zabrakło mu minuty do wykonania rzutu karnego).

Jego miłość do klubu jest wyjątkowa, był w Stambule jako kibic. No i on wciąż pozostaje ‘piłkarzem na wielkie mecze’: kimś, kto nigdy nie ulega presji w najtrudniejszych sytuacjach. Zdobył kluczowe bramki w dwóch z trzech Finałów w 2001 roku, mimo że tylko w jednym z tych spotkań wybiegł na boisko od pierwszej minuty, wykorzystał też jedną z jedenastek w serii rzutów karnych w Finale Pucharu Ligi. Zdobywał także bramki w półfinałach.

Dalej jest Peter Crouch – człowiek, który zdecydowanie za długo w swojej karierze był krytykowany i wyśmiewany, ale również człowiek, dla którego medal za Puchar Europy byłby kolejnym pozytywnym osiągnięciem w ciężkiej walce o poważne traktowanie.

Albo Harry Kewell. Latem ostatniego roku zagrał fenomenalnie w meczu Mistrzostw ¦wiata przeciwko Chorwacji, niemal samotnie prowadząc Australię do fazy pucharowej turnieju, jednak miał ogromnego pecha z kontuzjami od momentu przybycia na Anfield. Żaden piłkarz nie chce opuszczać boiska w Finale z powodu kontuzji, a on doświadczył takiej sytuacji trzykrotnie w barwach The Reds, mimo że bardzo ciężko pracował nad swoim zdrowiem przed tymi starciami.

Teraz ponownie wrócił do zdrowia i biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności, zaprezentował się świetnie w meczu z Charltonem. To może być wciąż za szybko, żeby zagrać w Finale od pierwszej minuty, jednak Harry jest wyjątkowym piłkarzem, który potrafi zabłysnąć w każdym aspekcie ofensywnej gry: podania, pojedynki indywidualne, dośrodkowania, zdobywanie bramek, tworzenie sytuacji i również jest bardzo silny w powietrzu. Zdrowy i pewny siebie Harry Kewell jest wspaniałym pracownikiem tego klubu i kimś, kogo Milan niewątpliwie by się obawiał.

Jednym z interesujących aspektów, które warto dokładnie obserwować będzie psychologiczny problem Milanu po wydarzeniach z 2005 roku. United był szczęśliwym przeciwnikiem w Półfinale dla Milanu – wystarczy przypomnieć sobie lata 50-te, żeby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego – tak samo Liverpool na pewno nie jest ulubionym rywalem Włochów w Finale.

Ja nie przywiązuję wielkiej do wagi do statystyk typu: „drużyna X nie pokonała zespołu Y od 30 lat”, ponieważ mówimy tutaj o zupełnie innym składzie personalnym.

Choć psychiczne blokady z powodu ostatniej historii są jak najbardziej możliwe. Oczywiście takie blokady nie są wystarczające, żeby przewidzieć wynik danego starcia, jednak mogą mieć wpływ na występ zespołu. Chelsea teraz już to wie – ich szanse na wyeliminowanie Liverpoolu w półfinale jakiegoś pucharu są bardzo małe i to wyglądało, jakby brakowało im wiary w siebie po tym, jak Daniel Agger trafił do siatki w ostatnim starciu tych drużyn.

To tak jak Manchester United i gole zdobywane w końcówce spotkań. Drużyny wierzą, że oni się specjalizują w tym elemencie gry i gdy mecz chyli się ku końcowi to spotykamy się z przypadkiem samo-spełniającej się przepowiedni. Zarówno w obecnym, jak i w poprzednim sezonie Liverpool przegrał mecze z United tracąc gole w doliczonym czasie gry. Podobnie w głowach piłkarzy Milanu tkwi myśl, że Liverpool specjalizuje się w odrabianiu strat. Zwłaszcza, jeśli oglądali zeszłoroczny Finał FA Cup.

Dla Milanu w przeciwieństwie do Liverpoolu porażka w Finale Pucharu Europy to żadna nowość. Kolejna porażka byłaby już piątą w historii tego klubu; jak na razie The Reds polegli tylko w czasie tragicznego meczu na Heysel. I spośród wszystkich drużyn, które wygrały to trofeum więcej niż dwa razy, Liverpool ma zdecydowanie najlepszy stosunek zwycięstw do rozegranych Finałów: pięć wygranych z sześciu. Ajax, Bayern Monachium, Real Madryt tak samo, jak Milan mają wysoką liczbę sukcesów i porażek.

Zatem pod tym względem The Reds są wyjątkowi. Liverpool nie jest zespołem, który przegrywa wiele Finałów, koniec i kropka. Porażka w Finale Pucharu Ligi w 2005 z rąk Chelsea jest jedyną przegraną z ostatnich siedmiu rozegranych ‘normalnych’ Finałów.

To coś podobnego do osiągnięć Liverpoolu w serii rzutów karnych: dziesięć zwycięstw spośród jedenastu konkursów. Każdy kibic Anglii i Niemiec wie, jak bardzo wcześniejsze wydarzenia mogą wpłynąć na umysły piłkarzy – zarówno te dobre, jak i złe – tym samym wpływając na bieg wydarzeń.

Oczywiście historia nie pomoże Liverpoolowi automatycznie. Jednak my ciągle możemy wierzyć i mieć nadzieję, że ona będzie pewnego rodzaju szóstym zmysłem, którego wszyscy tak bardzo pragniemy.

Paul Tomkins

Autor: Liverpoollover
Data publikacji: 17.05.2007 (zmod. 02.07.2020)

13.07.2025	PNE	(W)	16:00
26.07.2025	MIL	(W)	13:30
30.07.2025	YOK	(W)	12:30
04.08.2025	ATH	(D)	18:00

1		ARS	0	0
2		AVL	0	0
3		BOU	0	0
4		BRE	0	0
5		BHA	0	0
6		BUR	0	0
7		CHE	0	0
8		CRY	0	0
9		EVE	0	0
10		FUL	0	0
11		LEE	0	0
12		LIV	0	0
13		MCI	0	0
14		MUN	0	0
15		NEW	0	0
16		FOR	0	0
17		SUN	0	0
18		TOT	0	0
19		WHU	0	0
20		WOL	0	0

1		ARS	0	0
2		AVL	0	0
3		BOU	0	0
4		BRE	0	0
5		BHA	0	0
6		BUR	0	0
7		CHE	0	0
8		CRY	0	0
9		EVE	0	0
10		FUL	0	0
11		LEE	0	0
12		LIV	0	0
13		MCI	0	0
14		MUN	0	0
15		NEW	0	0
16		FOR	0	0
17		SUN	0	0
18		TOT	0	0
19		WHU	0	0
20		WOL	0	0

1		ARS	0	0
2		AVL	0	0
3		BOU	0	0
4		BRE	0	0
5		BHA	0	0
6		BUR	0	0
7		CHE	0	0
8		CRY	0	0
9		EVE	0	0
10		FUL	0	0
11		LEE	0	0
12		LIV	0	0
13		MCI	0	0
14		MUN	0	0
15		NEW	0	0
16		FOR	0	0
17		SUN	0	0
18		TOT	0	0
19		WHU	0	0
20		WOL	0	0

1		ARS	0	0
2		AVL	0	0
3		BOU	0	0
4		BRE	0	0
5		BHA	0	0
6		BUR	0	0
7		CHE	0	0
8		CRY	0	0
9		EVE	0	0
10		FUL	0	0
11		LEE	0	0
12		LIV	0	0
13		MCI	0	0
14		MUN	0	0
15		NEW	0	0
16		FOR	0	0
17		SUN	0	0
18		TOT	0	0
19		WHU	0	0
20		WOL	0	0