Od głębi rozpaczy do wiecznego dziedzictwa

Rok póĽniej, dziennikarz Liverpool Echo, Chris Bascombe wspomina najwspanialszy wieczór w historii The Reds i sposób, w jaki zawodnicy Rafy Beniteza pokazali się światu.

Minął rok od zdobycia piątego Pucharu Europy i to już nie cud tylko dziedzictwo Stambułu wzmacnia Liverpool.

Wystarczy przytoczyć sÅ‚owa Samuela Eto’o po tym, jak siÄ™gnÄ…Å‚ po Puchar Europy, żeby zobaczyć, jak bardzo sukces podziaÅ‚aÅ‚ na wyobraĽniÄ™ i marzenia wszystkich, którzy byli Å›wiadkami tego wielkiego wydarzenia.

„MyÅ›leliÅ›my o duchu walki, który pokazaÅ‚ Liverpool i ciÄ…gle wierzyliÅ›my w zwyciÄ™stwo,” powiedziaÅ‚ KameruÅ„czyk wyraĽnie przytaczajÄ…c wielkość tamtego dnia.

Oczywiście w przypadku Barcelony odrobienie strat byłą rutyną, grali przeciwko osłabionej brakiem zawodnika drużynie Arsenalu i tylko na Camp Nou i Highbury będą pamiętać o tym meczu, w przeciwieństwie do wydarzeń ze Stadionu Ataturka.

Eto’o przyznaÅ‚, że dokonanie drużyny Beniteza zmieniÅ‚o spojrzenie piÅ‚karzy na grÄ™ i na to, jak trzeba grać. Nigdy nie można siÄ™ poddawać, niezależnie od sytuacji.

Poza angielskim futbolem ta zasada nie była zbyt często wyznawana.

Eto’o nie jest jedynym, który powiedziaÅ‚, że wyczyn Liverpoolu stanowiÅ‚ pewnego rodzaju przykÅ‚ad dla wszystkich. Możemy być pewni, że w szatniach caÅ‚ej Europy, w przerwie meczu trenerzy próbowali motywować swoich piÅ‚karzy w stylu Beniteza, przypominajÄ…c, że można obronić stratÄ™ trzech bramek.

JeÅ›li podczas zbliżajÄ…cych siÄ™ Mistrzostw ¦wiata bÄ™dziemy Å›wiadkami jednego, bÄ…dĽ dwóch ‘powrotów’, na ustach wielu osób zagoszczÄ… takie sÅ‚owa jak „Liverpool”, czy „StambuÅ‚”.

Nawet David Moyes odważył się wspomnieć o wydarzeniach z Turcji, gdy jego drużyna potrzebowała cudu, by pokonać zespół z Bukaresztu.

Wszyscy trenerzy mogą mówić swoim podopiecznym o wydarzeniach z 25 maja 2005 roku w desperackich momentach, ale Benitez zawsze będzie miał nieporównywalną przewagę.

Menadżer Liverpoolu odnajduje prawdziwe dziedzictwo Stambułu w wierze i sercach swoich podopiecznych, którzy dokonali tego cudu.

Niezależnie, jak wysoko będą przegrywać, jak bardzo przybici będą kibice, żaden piłkarz noszący czerwoną koszulkę się nie podda i oparte to jest na doświadczeniu, a nie fantazji.

Dlatego, gdy Luton prowadziło 3-1 na Kenilworth Road w styczniu, nie było to wielkim zmartwieniem dla tych, którzy doprowadzili do stanu 5-3.

Także dlatego, gdy przegrywali 0-2 w Cardiff ani jeden z 23 000 kibiców Liverpoolu obecnych na stadionie i 1 000, którym bilety zabrano, nie zwątpił w końcowe zwycięstwo The Reds.

Prawdopodobnie ta wiara w siebie, bÅ‚Ä™dnie nazywana „arogancjÄ…” przez tych, którzy nie rozróżniajÄ… tych dwóch cech zawsze odznaczaÅ‚a tych, którzy mogli dumnie nosić czerwony trykot. Rafa odniósÅ‚ sukces ponownie odkrywajÄ…c to w piÅ‚karzach.

Przed StambuÅ‚em byÅ‚o wiele przykÅ‚adów niezÅ‚omnoÅ›ci The Reds. Najwspanialsze „powroty” przeciwko St Etienne w 1977 i Auxerre w 1992 roku zostaÅ‚y zapisane na kartach historii Liverpoolu wielkimi literami, jako zwyciÄ™stwa peÅ‚ne wiary w siebie.

Te mecze były bardziej świętowane, ponieważ zwycięstwa, gdy nie jest się faworytem przynoszą więcej satysfakcji, niż te które nie są traktowane poważnie poza Merseyside, z powodu przewidywalności.

Teraz nawet tamte sÅ‚ynne wiktorie zostaÅ‚y zepchniÄ™te na drugi plan przez wydarzenia z ostatnich dwóch lat, ponieważ pokolenie okreÅ›la siÄ™ wÅ‚asnymi sukcesami, a nie czynami z przeszÅ‚oÅ›ci, które krzyczÄ… „pamiÄ™tajcie o nas”.

Przed europejskimi wieczorami na Anfield nie trzeba już sobie przypominać „St Etienne”, ponieważ ciÄ…gle mamy w pamiÄ™ci mecze z Olympiakosem, Juventusem, Chelsea i Milanem.

Mecz przeciwko Auxerre spadł w hierarchii i już jest inaczej postrzegany. Zwycięstwo powinno być od razu pewne, a Francuzi nie mieli prawa wyjść na prowadzenie 2-0.

To zasługuje, żeby być w tym samym rozdziale, a nawet samej książce, co odrobienie strat, przegrywając 0-3 w meczu z Milanem, gdzie grają takie gwiazdy jak Kaka, Szewczenko, czy Maldini.

Zrozumiałe jest to, że wszyscy tak się cieszyli ze zwycięstwa z Auxerre, ponieważ od roku 1985 europejskie wieczory nie były tak wspaniałe i nie walczyliśmy o wielką stawkę, no oprócz 2001 roku.

Drużyna Gerarda Houllier pokonaÅ‚a drużyny pokroju Barcelony i Romy na drodze po Puchar UEFA, ale dopiero gdy na Anfield powróciÅ‚ Puchar Europy, Liverpool mógÅ‚ bezsprzecznie powiedzieć: „wróciliÅ›my.”

Posiadanie Puchary Europy przynosi takie korzyści.

12 miesięcy po Stambule, Liverpool może ciągle szczycić się mianem jednego z najlepszych klubów na świecie.

MusiaÅ‚y jednak być takie czasy, gdy inne kluby nie traktowaÅ‚y Liverpoolu poważnie podczas spotkaÅ„ G – 14, mieli trochÄ™ racji, twierdzÄ…c, że klub z Anfield siÄ™ znalazÅ‚ w tym gronie za sÅ‚awÄ™ sprzed lat.

Jednak teraz po ostatnich latach, oficjele z Milanu, Madrytu, Juventusu, Old Trafford i innych klubów mogą tylko zazdrośnie patrzeć na Anfield i powrócić do swych klubów z prośbą skierowaną do piłkarzy i menadżerów, by pokazali taką samą wolę walki i nigdy się nie poddawali.

Większość piłkarskich klubów cieszy się, że mają jeden moment, który stanowi punkt kulminacyjny w historii drużyny. Liverpool szuka takiej chwili dla każdego pokolenia.

Dla mÅ‚odych, którzy nie pamiÄ™tajÄ… przyjÅ›cia Shankly’ego i jego wpÅ‚ywu na klub, StambuÅ‚ zawsze bÄ™dzie najważniejszy. 20 lat póĽniej bÄ™dÄ… Å›wiÄ™tować ten dzieÅ„ z równie wielkim zapaÅ‚em, jak to jest teraz podczas tych wieczorów wspominajÄ…cych rok 1977.

Książki będą wydawane, bohaterowie wieczoru wiecznie wspominani i opowieści o tym jak Liverpool wydostał się z dna desperacji, by pić szampana w siódmym niebie, będą zawsze poruszać i zachwycać.

I nie zapominajmy, że gdyby nie Stambuł, Stevie Gerrard mógłby teraz zakładać niebieską koszulkę Chelsea.

Teraz najważniejsze, że po poprawie w lidze w tym sezonie, zwycięstwie w Finale FA Cup, te komentarze po meczu w Turcji, że zaczyna się nowa złota era nigdy nie będą niedoceniane.

Jak to niedawno powiedziaÅ‚ Jamie Carragher: „Nie mówcie mi o tak zwanych ‘latach chwaÅ‚y’ na Anfield. Spójrzcie, co my wygraliÅ›my. To sÄ… lata chwaÅ‚y.”

Chris Bascombe