Drużyna	Historia	Postacie	Liverpool
Kadra Strzelcy Kontuzje Transfery Sztab szkoleniowy U-23	Trofea Rekordy Cytaty 100 ważnych wspomnień Heysel Hillsborough Historia Historia herbu Historia koszulek Derby Merseyside	Piłkarze Trenerzy Kapitanowie Bill Shankly Bob Paisley Kenny Dalglish Ian Rush Kevin Keegan Robbie Fowler Steven Gerrard Jamie Carragher	Anfield Hymn The Kop Kirkby Miasto Pieśni Przykazania kibica Koszulki Sponsorzy Zarząd

Centrum wszechświata LFC

Artykuł z cyklu Artykuły

Dziesięć lat temu właśnie w tym tygodniu odbył się bardzo pamiętny mecz. Wybrany najlepszym w historii Premiership (czyli oczywiście nie brano pod uwagę spotkań rozegranych w czasie ponad 100-letniej historii ligi angielskiej, gdy nie nazywała się Premiership) – pierwsze zwycięstwo 4-3 z Newcastle.

Szczęśliwie dla mnie, nie tylko zasiadłem na trybunie The Kop, ale także spełniło się moje dziecięce marzenie – zdobyłem gola przed The Kop.

Moja piłkarska kariera zatrzymała się na półprofesjonalnym poziomie, więc były dwa sposoby, by to uczynić. Mogłem w nieoczekiwanym momencie wbiec na boisku zaskoczyć obronę Newcastle (co wtedy nie było wiele trudniejsze, niż dziś) i wpakować piłkę do siatki. Jednak czyniąc tak sami The Reds nie mogliby zdobyć gola, no i dla mnie oznaczałoby to dożywotni zakaz wstępu na piłkarskie stadiony.

Drugim sposobem, był konkurs magazynu „FourFourTwo”, w którym nagrodą było, znalezienie się w gronie pięciu ludzi, którzy dostaną szansę strzelenia karnego przed The Kop w czasie przerwy meczu i zupełnie o tym zapomnieć.

By wygrać musiałeś opisać najgorzej wykonany rzut karny, który widziałeś w swoim życiu. Wybrałem moją własną próbę, gdy miałem dziewięć lat i chciałem zaimponować dziewczynie i też miałem na pieńku z osobą, która stała na bramce. Zebrałem wszystkie swoje siły i... zamiast piłki kopnąłem w ziemię. Piłka potoczyła się kilka centymetrów – i może ciągle się toczy, choć muszę przyznać, że kawałek ziemi poleciał do bramki obok zdezorientowanego bramkarza. (Niedawno naukowcy obliczyli, że gdyby piłka z taką prędkością miała się wtoczyć do bramki, to trwałoby to tyle czasu, ile potrzeba Komecie Harleya na okrążenie Ziemi).

Oczywiście dziewczyna już nigdy nie spojrzała mi prosto w oczy, ale przynajmniej dzięki temu udało mi się wygrać konkurs, dzięki czemu spędziłem na Anfield cały dzień, jako „VIP”, spotkałem się z wszystkimi piłkarzami, zostałem oprowadzony po całym stadionie, zjadłem coś i nawet zostałem w klubowym hotelu. Jak się póĽniej okazało był to najlepszy mecz piłki od lat, gdy dwie z trzech czołowych drużyn walczyły o Mistrzostwo.

Mecz zaczął się idealnie: Robbie zdobył gola głową uderzając w dalszy róg bramki, tak jak w poprzednim spotkaniu z Fulham. Jednak niedługo potem – Newcastle, ówczesny lider tabeli i główny kandydat do Mistrzostwa zdobył dwie bramki.

Po 25 minutach, zwycięzcy konkursy musieli udać się do szatni, by przebrać się w odpowiednie stroje, żeby być gotowym na wejście na boisko od razu po ostatnim gwizdku sędziego w pierwszej połowie. Na szczęście nie ominęła nas żadna bramka i niedługo póĽniej byliśmy gotowi, i staliśmy w tunelu prowadzącym na boisko. Gdy mijali nas piłkarze Jason McAteer prowadził bardzo burzliwą dyskusję z Markiem Wrightem na temat jednej z bramek (Uznałem, że lepie będzie, jak się nie wypowiem w tek kwestii).

Po krótkiej przemowie sponsora owego konkursu, byłem zupełnie spokojny i całkiem rozluĽniony wyszedłem na stadion na oczach 44 000 widzów. Nie mogłem zmarnować szansy, by zaimponować obserwatorom, którzy oglądali mecz, więc normalnie wyszedłem z tunelu i powędrowałem w stronę pola karnego. W pewnym momencie poślizgnąłem się i upadłem na twarz. Na szczęście trawa i błoto zakryły w tym momencie moje czerwone ze wstydu policzki. (Na moją obronę powiem, że boisko było bardzo mokre, ponieważ podczas meczu piłkarze też mieli problemy z utrzymaniem równowagi. To moja wymówka i tego będę się trzymał).

Odetchnąłem sobie i byłem pierwszym, który dostanie trzy próby na pokonanie Joe Corrigana, z uwagi na czas zawodnicy nie robili tego naprzemian. Ciągle czułem się dobrze, pewnie poszedłem do piłki i zmyliłem Corrigana, jednak niestety piłka trafiła w słupek i wróciła pod moje nogi. Za drugim razem spróbowałem strzelić tak samo – jednak użyłem tym razem za dużo siły i piłka poszybowała prosto w The Kop. Dwa karne i jedyne, co udało mi się zrobić to wybić sztuczną szczękę, jakiemuś staruszkowi siedzącemu na trybunach.

Więc tak było: marzenie mojego życia, wisiało na włosku. Czułem się niezbyt pewnie, ustawiłem piłkę, zamknąłem oczy i wykonałem ostatni strzał; zobaczyłem, jak piłka znalazła się w bramce. Jednak bardziej kamień spadł mi z serca, niż byłem zadowolony. Mój kolega, który zajmował nasze stałe miejsce zrobił mi zdjęcie, jak wykonywałem tego karnego, więc mogłem zobaczyć, jak to wyglądało z innej perspektywy. Następnym w kolejce był Chubby, zażarty fan Chelsea, który wykorzystał trzy karne, jednak Corrigan nie włożył żadnego wysiłku w obronę tych strzałów. Tym samym zdobył srebrną nagrodę, wręczoną przez Steve’a McManamana po meczu.

Wróciliśmy na swoje miejsce pięć minut po rozpoczęciu drugiej połowy i zobaczyliśmy, jak dobry mecz przeobraża się w prawdziwy klasyk. Fowler wyrównał i zanurkował do bramki przed rozszalałą The Kop (pomogła mu w tym śliska murawa), jednak to nie był koniec emocji, które trwały do ostatniej minuty spotkania. Wynik był 3-3, Barnes z Rushem rozegrali dwójkową akcję (trzy, cztery, pięć, sześć tak wymieniali między sobą podania). W końcu Barnes odnalazł w polu karnym Collymore’a, a „Stan Bohater” zdobył zwycięską bramkę.

Po meczu pięciu zwycięzców poszło do baru razem z niektórymi piłkarzami i zobaczyłem, jak gazety mogą zniszczyć reputację piłkarza. Siedzieliśmy przy stole, bardzo blisko Robbiego Fowlera i Phila Babba. Podczas gdy my piliśmy Carslbergi, oni (powoli i po cichu) rozmawiali i wypili jedno piwo. Następnego ranka, Robbie był zaproszony do radia, by porozmawiać z Chrisem Evansem, jednak zasnął podczas nagrania. Dzień póĽniej przeróżne brukowce napisały, że Fowler spędził kolejną noc na zabawie, a ja widziałem, jaka była prawda.

Także byłem świadkiem pewnych plotek transferowych, gdy usiadłem nieopodal mojego bohatera z dzieciństwa, Iana Rusha, który mówił przyjacielowi, że jest niemal pewny transferu do Leeds United. (Instynkt samozachowawczy podpowiedział mi, że nie jest to najlepszy moment, by prosić o autograf).

Przez 24 godziny czułem się, jakbym był w centrum wszechświata Liverpoolu. Spotkałem niektórych bohaterów, między innymi byłego zawodnika The Reds, Petera Bardsleya. Dotknąłem znaku This is Anfield, miałem zdjęcia siebie na boisku w stroju The Reds, żartowałem sobie, że jestem nowym piłkarzem LFC. I przez większą część dekady to był dla mnie najlepszy moment, jako fana LFC.

A potem przyszedł Stambuł i kilka karnych, które miały odrobinę większe znaczenie.

Paul Tomkins

Autor: Liverpoollover
Data publikacji: 05.04.2006 (zmod. 02.07.2020)

13.07.2025	PNE	(W)	16:00
26.07.2025	MIL	(W)	13:30
30.07.2025	YOK	(W)	12:30
04.08.2025	ATH	(D)	18:00

1		ARS	0	0
2		AVL	0	0
3		BOU	0	0
4		BRE	0	0
5		BHA	0	0
6		BUR	0	0
7		CHE	0	0
8		CRY	0	0
9		EVE	0	0
10		FUL	0	0
11		LEE	0	0
12		LIV	0	0
13		MCI	0	0
14		MUN	0	0
15		NEW	0	0
16		FOR	0	0
17		SUN	0	0
18		TOT	0	0
19		WHU	0	0
20		WOL	0	0

1		ARS	0	0
2		AVL	0	0
3		BOU	0	0
4		BRE	0	0
5		BHA	0	0
6		BUR	0	0
7		CHE	0	0
8		CRY	0	0
9		EVE	0	0
10		FUL	0	0
11		LEE	0	0
12		LIV	0	0
13		MCI	0	0
14		MUN	0	0
15		NEW	0	0
16		FOR	0	0
17		SUN	0	0
18		TOT	0	0
19		WHU	0	0
20		WOL	0	0

1		ARS	0	0
2		AVL	0	0
3		BOU	0	0
4		BRE	0	0
5		BHA	0	0
6		BUR	0	0
7		CHE	0	0
8		CRY	0	0
9		EVE	0	0
10		FUL	0	0
11		LEE	0	0
12		LIV	0	0
13		MCI	0	0
14		MUN	0	0
15		NEW	0	0
16		FOR	0	0
17		SUN	0	0
18		TOT	0	0
19		WHU	0	0
20		WOL	0	0

1		ARS	0	0
2		AVL	0	0
3		BOU	0	0
4		BRE	0	0
5		BHA	0	0
6		BUR	0	0
7		CHE	0	0
8		CRY	0	0
9		EVE	0	0
10		FUL	0	0
11		LEE	0	0
12		LIV	0	0
13		MCI	0	0
14		MUN	0	0
15		NEW	0	0
16		FOR	0	0
17		SUN	0	0
18		TOT	0	0
19		WHU	0	0
20		WOL	0	0