TAA, Liverpool i wygwizdywanie jednego ze swoich

Buczenie i gwizdy, które rozbrzmiewały przy każdym kontakcie Trenta Alexander-Arnolda z piłką, tylko narastały z każdą minutą jego obecności na boisku. Wydobywały się z ust znacznej mniejszości kibiców zgromadzonych na Anfield, którzy postanowili wyładować swoją frustrację na wicekapitanie zespołu, wracającym na stadion po raz pierwszy od ubiegłotygodniowego, publicznego ogłoszenia decyzji o odejściu.

Alexander-Arnold sprawiał wrażenie oszołomionego. Podobnie jego koledzy z drużyny. To, co wydarzyło się na Anfield, było nie tylko brutalne, ale i bezprecedensowe.

Co się stało z hasłem „You’ll Never Walk Alone”? Najwyraźniej – w oczach niektórych – „przechodzisz sam”, jeśli postanawiasz odejść do Realu Madryt po wygaśnięciu kontraktu.

Fani Liverpoolu już wcześniej potrafili wyrażać niezadowolenie – jak choćby w 2008 roku, gdy wygwizdywano Lucasa Leivę w bezbramkowym remisie z Fulham, jednak nigdy nie miało to takiej skali ani takiej zajadłości. Nawet Roy Hodgson w mrocznych czasach sezonu 2010/11 nie spotkał się z podobnym traktowaniem. W jego przypadku ograniczano się do ironicznych okrzyków „Hodgson for England”, zanim ostatecznie stracił posadę.

Tym razem nie było w tym ani grama humoru. Atmosfera na stadionie okazała się autodestrukcyjna. Arsenal wykorzystał negatywne emocje i przejął inicjatywę. W sektorach dla kibiców dochodziło do kłótni – jedni bronili zawodnika, inni go potępiali. Świętowanie mistrzostwa Anglii zamieniło się w gorzki spektakl.

Po trafieniu Gabriela Martinellego, zespół Mikela Artety doprowadził do wyrównania za sprawą Mikela Merino. Jego późniejsze usunięcie z boiska po drugiej żółtej kartce pozwoliło Liverpoolowi choć częściowo odzyskać kontrolę nad spotkaniem.

– W takich momentach emocje sięgają zenitu. Nie powiem ci, co masz czuć, i ty nie mów mi, co ja powinienem czuć. Jedyne, co mogę zrobić, to opowiedzieć, jak ja to odbieram.

– Przede wszystkim jestem rozczarowany, że tracę mojego najlepszego przyjaciela. To wyjątkowy piłkarz i człowiek. Jego dziedzictwo w tym klubie jest oczywiste. Trofea, które zdobył, momenty zapisane na kartach historii, to wszystko zostanie na zawsze. Jestem z niego dumny. Dla Trenta to nie była łatwa decyzja, ale ją podjął. Nieprzyjemnie patrzy się na przyjaciela, który jest wygwizdywany – powiedział Andy Robertson w rozmowie ze Sky Sports

Trzeba oddać Alexander-Arnoldowi jedno – nie unikał gry. Ciągle domagał się piłki. Stworzył znakomitą okazję dla Darwina Núñeza, którego jednak zawiodło przyjęcie.

Wziął odpowiedzialność, choćby próbując z rzutu wolnego, po którym piłka minimalnie minęła słupek. W doliczonym czasie gry dośrodkował w pole karne, ale do piłki nie zdążyli ani Diogo Jota, ani Núñez.

Po końcowym gwizdku nie uciekł do szatni, podszedł pod każdą trybunę Anfield, mimo że gwizdy nie ustawały. Luis Díaz objął go ramieniem, Cody Gakpo i Dominik Szoboszlai wyglądali na szczerze poruszonych reakcją fanów. W szatni pozostaje uwielbianą postacią i jego koledzy cierpieli razem z nim.

Część kibiców nie może pogodzić się z tym, że odchodzi bez kwoty odstępnego. Trudno im zrozumieć, dlaczego ktoś, kto wielokrotnie mówił o chęci zostania kapitanem klubu, postanawia odejść tuż po zdobyciu mistrzostwa Anglii.

Inni z kolei uważają, że po rozegraniu ponad 350 spotkań i zdobyciu każdego możliwego trofeum, ma pełne prawo poszukać nowego wyzwania i odejść z podniesioną głową.

Jedno jest pewne – widok piłkarza, który tak wiele dał Liverpoolowi, a który jest traktowany w ten sposób, był trudny do zaakceptowania. Poseł do brytyjskiego parlamentu i posiadacz karnetu na Anfield, Ian Byrne, napisał w serwisie X: „Nigdy nie wygwizdujesz piłkarza Liverpoolu, który zakłada tę czerwoną, świętą koszulkę”.

Arne Slot wiedział, co zdominuje rozmowy po meczu. Gdy zajął miejsce na konferencji prasowej, uśmiechnął się i zapytał: – Kto zacznie pierwszy temat Trenta? – Po chwili padło sześć kolejnych pytań.

Oczywiście Slot mógł uniknąć tej sytuacji, zostawiając Alexander-Arnolda na ławce. Ale nie można go za to winić. Conor Bradley wyraźnie opadł z sił, a jego gra w defensywie pozostawiała wiele do życzenia. Slot mógł postawić na Jarella Quansaha, ale chciał dać drużynie najlepszą szansę na zwycięstwo.

Jak miał przewidzieć, że atmosfera stanie się tak toksyczna? Odejście Trenta zostało ogłoszone publicznie tydzień temu, ale trener wiedział o tym od kilku miesięcy. Mimo to wystawiał go do gry, bo jego podejście i zaangażowanie ani razu nie zawiodły. Dlaczego miałby go teraz odstawić?

– To przywilej, że żyjemy w Europie, gdzie każdy może mieć własne zdanie i je wyrażać. I to właśnie dziś zobaczyliśmy. Wielu nie było zadowolonych z jego decyzji o odejściu, część wyraziła to gwizdami, część brawami. Czy było pół na pół? Może 60 do 40? Brawa nigdy nie są tak głośne jak buczenie, ale nie liczyłem tego.

– Moim obowiązkiem wobec zawodników w szatni jest podejmowanie decyzji, które zwiększają szansę na zwycięstwo. Jeśli uważam, że z Trentem na boisku ta szansa jest większa, to będzie grał – powiedział dyplomatycznie Slot.

James Pearce